Ο Σπυρίδων Μαρινάτος γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς στις 4 Νοεμβρίου του 1901 και πέθανε στον χώρο του ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης την 1 Οκτωβρίου του 1974. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1921. Το 1925 διορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης. Κατά την περίοδο 1927-1929 έφυγε για μετεκπαίδευση στη Γερμανία.
Την περίοδο 1937-1939 ήταν διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1939 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1955 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Την περίοδο 1955-1958 διετέλεσε για δεύτερη φορά διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1958 εκλέχθηκε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1967 ανέλαβε τη Γενική Επιθεώρηση Αρχαιοτήτων.
Κατά την περίοδο 1967-1974 πραγματοποίησε ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Το Σεπτέμβριο του 1967, στην αίθουσα διαλέξεων της ΕΣΗΕΑ, ο Σπ. Μαρινάτος έκανε μία ιστορική ανακοίνωση για το ανασκαφικό του έργο στη νήσο Θήρα:
«…Απεδείχθη ότι ευρισκόμεθα ενώπιον μεγάλου συγκροτήματος το οποίον περισσότερον φαίνεται να είναι ανάκτορον. (…) Τα δωμάτια είναι πλήρη παντός είδους αρχαιοτήτων. Αφθονωτάτη είναι η ζωγραφική κεραμική. (…) Ευρέθησαν σαφή ίχνη μεγάλου σεισμού, ο οποίος κατέρριψε τα οικοδομήματα προτού αρχίση η βροχή της κισήρεως και της τέφρας…».
Σύμφωνα με τον καθηγητή, τα ευρήματα (ανάκτορο μινωικής εποχής) επιβεβαιώνουν τη θεωρία του ότι ο μινωικός πολιτισμός καταστράφηκε το 1500 π.Χ., από γιγαντιαία έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Ο Σπ. Μαρινάτος οραματιζόταν να δημιουργήσει «ένα πρωτότυπον μουσείον-ανασκαφή όπου ο επισκέπτης θα βλέπη μίαν προϊστορικήν Πομπηίαν, όπως ήτο κατά την στιγμήν οπότε αποτόμως εκόπη το νήμα της ζωής της, κάποτε πέριξ του 1500 π.Χ.»[1].
Την 1η Οκτωβρίου του 1974, ο Σπυρίδων Μαρινάτος πέθανε από ατύχημα στη λεγόμενη «Τριγωνική Πλατεία», στον χώρο των ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου.
Ο Σπύρος Μαρινάτος κηδεύθηκε αρχικά, όπως επιθυμούσε, στον χώρο του Συγκροτήματος Δ, στον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης και έμεινε εκεί μέχρι το 2005. Στη συνέχεια, όμως, μεταφέρθηκε πλησίον του φυλακίου στη νότια (κεντρική) είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, αλλά αναμένεται στο μέλλον να μεταφερθεί σε μνημείο που θα χτιστεί προς τιμή του σε άλλη κοντινή θέση.

Το 1927 αποκάλυψε την είσοδο Προϊστορικού Σπηλαίου στο χωριό «Ελένες» στο Ρέθυμνο. Πραγματοποίησε επίσης, ανασκαφές στην Αμνισό ή Καρτερό, ανατολικά του Ηρακλείου, όπου το 1932 αποκάλυψε το σπήλαιο της θεάς Ειλειθυίας, το Ιερό του Διός Θενάτα, την μεγάλη Μινωική έπαυλη με τις τοιχογραφίες λευκών κρίνων και κτίσματα ποικίλων τύπων και χρήσεων, καθώς και μεγάλο οίκημα, του τέλους της Μεσομινωικής περιόδου, στο Απόδουλο του Ρεθύμνου. Στα Μονοπωλάτα ανακάλυψε Μυκηναϊκό Νεκροταφείο (1300-1100π.Χ.) με πήλινα και χάλκινα αντικείμενα και μια σαρκοφάγο.
Υπηρέτησε ως μέλος του Συμμαχικού Επιτελείου με το βαθμό του ταγματάρχη κατ’ απονομή, και το 1946 ανέλαβε την αναζήτηση στη Δυτική Ευρώπη και τον επαναπατρισμό των αρχαιοτήτων που είχαν κλαπεί στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η προσπάθειά του απέφερε σημαντικούς καρπούς και πέτυχε να επαναπατριστούν σημαντικά ευρήματα από την Αυστρία και την Ιταλία.
Το 1960 αναφέρθηκε στη σημασία της ανακάλυψης της αρχαίας αχαϊκής πόλεως Ελίκης, λέγοντας ότι μόνο η κήρυξη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου θα επισκίαζε την ανακάλυψη της, ενώ σύμφωνα με την άποψή του τα έργα στην πόλη ανήκουν στην κλασσική περίοδο, που έζησαν ο Σκόπας και ο Πραξιτέλης.
Το 1963 στις ανασκαφές στο νησάκι που βρίσκεται στη λίμνη Μελισσάνη, ανακάλυψε ιερό αφιερωμένο στο Θεό Πάνα και κεραμικά αντικείμενα του 3ου και 4ου αιώνα π.Χ., τα ερείπια της Κράνης και τους τάφους στη Λειβαθώ, καθώς και το ακριβές σημείο της μάχης των Θερμοπυλών. Το 1977 με οδηγό τα γραπτά του Παυσανία έφερε στο φως το πρωτοελλαδικό προϊστορικό νεκροταφείο στο Τσέπι Μαραθώνα και τους μεσοελλαδικούς τύμβους του Βρανά, τα οποία είναι επισκέψιμα μετά την στέγαση τους, και τη δημιουργία διαδρόμων επίσκεψης.
Έντονη ήταν η διαμάχη του με τον καθηγητή του Αθηναϊκού Σεισμολογικού Ινστιτούτου Άγγελο Γαλανόπουλο, σχετικά με το αν η Σαντορίνη είναι η «χαμένη Ατλαντίδα». Η διαμάχη τους ξεκίνησε το 1939 και πήρε έκταση μετά τον σεισμό του 1956, όταν στα ορυχεία των Φηρών ξεπρόβαλε ένα προϊστορικό πέτρινο κτίριο και ο Γαλανόπουλος βρήκε στο ίδιο σημείο απανθρακωμένα ξύλα κι ανθρώπινα κόκαλα, τα οποία ραδιοχρονολογήθηκαν περί το 1450 π.Χ., γεγονός που οδήγησε τον Γαλανόπουλο στην πεποίθηση ότι το νησί είναι η χαμένη Ατλαντίδα, πιθανότητα που ο ίδιος απέκλειε. Ξεκινώντας τις ανασκαφές το 1967, βρήκε στα ορυχεία των Φηρών ένα απανθρακωμένο δέντρο, το οποίο κάηκε το 1450 π.Χ., ενώ μετά το 1967 στο Ακρωτήρι ανακάλυψε ολόκληρη πόλη, θαμμένη κάτω από την ηφαιστειακή στάχτη, με σπίτια διώροφα, με δρόμους και καλντερίμια, με τοίχους ζωγραφισμένους με λαμπερά χρώματα. Παρ’ όλες τις ανασκαφικές του ανακαλύψεις επέμεινε ως το τέλος της ζωής του ότι δεν είναι η Σαντορίνη, η χαμένη Ατλαντίδα, αλλά ότι απλά πρόκειται για την «….έδρα της περιφερειακής διοίκησης των Κυκλάδων, πριν από 3.500 χρόνια».

Ο Ρόκκος Χοϊδάς (1830- 3 Μαΐου 1890 -15 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο) ήταν δικαστικός, βουλευτής και γνωστός κυρίως για τους αγώνες του ενάντια στη μοναρχία.
Ο Ρόκκος Χοϊδάς γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1830 και ήταν γιος ιερολοχίτη, γόνου παλαιάς αρχοντικής οικογένειας της Κεφαλονιάς που στα 1500 εγκαταστάθηκε στο νησί προερχόμενη από την Κρήτη. Το 1593 η οικογένεια εγγράφηκε στο Libro d’oro. Σπούδασε νομικά στην Ιταλία και ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιεισαγγελέα Εφετών. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στην Ιταλία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στις αρχές του 1860 εργάσθηκε ως δικηγόρος ενώ συμμετείχε ενεργά στην εκθρόνιση του Όθωνα. Το 1875 σε μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας του λαού στην πλατεία Συντάγματος για τις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης Βούλγαρη, ο Μεσολογγίτης βουλευτής Στάικος εξύβρισε το συγκεντρωμένο λαό με αποτέλεσμα την επέμβαση υπέρ του λαού του Χοϊδά, ο οποίος από την θέση του εισαγγελέα εφετών προέβαλε τις φιλελεύθερες ιδέες του. Τελικά η φιλονικία κατέληξε σε μονομαχία, στην οποία ο Στάικος τον πυροβόλησε στον πνεύμονα. Επί ένα μήνα χαροπάλευε ενώ πλήθος κόσμου ήταν συγκεντρωμένο καθημερινά έξω από την οικία του. Η βασιλική αυλή για να προλάβει τις αναταραχές του πρότεινε να σταλεί με υποτροφία από το παλάτι η κόρη του, Πηνελόπη, για σπουδές στην Ελβετία και στη συνέχεια να διοριστεί κυρία επί των τιμών της βασίλισσας. Ο Χοϊδάς όμως αρνήθηκε, κερδίζοντας την εκτίμηση των ομοϊδεατών του και παράλληλα το μένος των φιλομοναρχικών.
Στις 18 Ιουλίου του 1875 εκλέχτηκε βουλευτής Κραναίας Κεφαλληνίας και το 1883 βουλευτής Αττικής. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας διακρίθηκε για τις ρητορικές του ικανότητες αλλά κυρίως για την αντίθεσή του προς την Βασιλεία. Αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, κυρίως στις προεκλογικές του περιοδείες, από διαφόρους παρακρατικούς μηχανισμούς έχοντας ως αποτέλεσμα να μην εκλέγεται πάντα βουλευτής. Το 1885 παραιτήθηκε οριστικά από το βουλευτικό αξίωμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του που πραγματοποιήθηκε στις σκάλες της Βουλής με κύριο οργανωτή τον αστυνόμο Κοκκινόπουλο. Η παραίτηση του όμως δεν έγινε αποδεκτή, που όμως παρ’ όλα αυτά δεν επανήλθε στη Βουλή, συνεχίζοντας έτσι τους δημοκρατικούς του αγώνες έξω από την αίθουσα του κοινοβουλίου. Τον ίδιο χρόνο ίδρυσε με τον Καλαβρυτινό βουλευτή Οικονόμου το Λαϊκό κόμμα, το οποίο διαλύθηκε σύντομα ενώ στήριξε δημοκρατικούς συλλόγους όπως τον «Δημοκρατικό Σύλλογο των Πατρών» και τον «Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο» του Σταύρου Καλλέργη. Έπειτα συνεργάστηκε με τον Κλεάνθη Τριανταφύλλου στην έκδοση του πολιτικοσατιρικού περιοδικού «Ραμπαγάς». Η ιδεολογία του ήταν αντίθετη με αυτή του Τρικούπη με αποτέλεσμα να έρθουν σε ρήξη. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1888, αν και γνώστης των άρθρων του ισχύοντος τότε Συντάγματος της Ελλάδος, δημοσίευσε δύο άρθρα του στην εφημερίδα Ραμπαγά, τα οποία θεωρήθηκαν υβριστικά για τον Βασιλιά Γεώργιο Α΄ και τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο. Τότε ο Χοϊδάς συνελήφθη, κατόπιν και πιθανής συναίνεσης του αρθρογράφου του «Τις πταίει;», εκείνης της εποχής, πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, και οδηγήθηκε σε δίκη στην Άμφισσα, όπου τον Μάιο του 1889 μετά από μία απολογία που διήρκεσε 24 ώρες, κατά την οποία κατηγόρησε δριμύτατα τους αυλοκόλακες και τα βασιλικά κόμματα της εποχής, καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση και οδηγήθηκε στις φυλακές της Χαλκίδας. Λέγεται ότι ο Τρικούπης τον ενημέρωσε ότι θα του δινόταν χάρη αν προηγουμένως δήλωνε πίστη στο Σύνταγμα. Ο Χοϊδάς όμως θεώρησε την πρόταση εξευτελιστική και αρνήθηκε την αποδοχή της όπου και παρέμεινε ένα χρόνο εσώκλειστος στις φυλακές μέχρι τα μέσα Μαΐου του 1890, οπότε και απεβίωσε από υποτροπή της παλιάς του πληγής εξαιτίας των κακουχιών της φυλακής. Μερικοί υποστήριξαν ότι αυτοκτόνησε, κάτι το οποίο δεν αποδείχτηκε.

Ο Πέτρος Αλιβιζάτος γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοιτά στο Πειραματικό Σχολείο και στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Ασκείται στη Χειρουργική στο Πολεμικό Ναυτικό, στην Πολυκλινική Αθηνών και στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Μετεκπαιδεύεται για τρία χρόνια στην Αμερική και επιστρέφει στην Ελλάδα, απ’ όπου ξαναφεύγει σύντομα λόγω ρήξης με το τότε ιατρικό κατεστημένο. Στα επόμενα είκοσι χρόνια εργάζεται στην αλλοδαπή, μαθητευόμενος στον «πατέρα» των μεταμοσχεύσεων καρδιάς Richard Lower και στον «Λεονάρντο ντα Βίντσι» της χειρουργικής, Sir Magdi Yacoub. Ιδρύει δύο Μεταμοσχευτικά Προγράμματα -καρδιάς και πνευμόνων- στο Τέξας. Επιστρέφει στην Ελλάδα για να δημιουργήσει Μονάδα Μεταμοσχεύσεων Καρδιάς στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, με αποτελέσματα που υπερβαίνουν τις διεθνείς επιτεύξεις.

Ο Ιωσήφ Μομφεράτος (1816-1888) ήταν Έλληνας πολιτικός από την Κεφαλονιά.
Ο Μομφεράτος ήταν από τους αρχηγούς του Ριζοσπαστικού κόμματος των Ηνωμένων πολιτειών των Ιόνιων νήσων, δικηγόρος που είχε σπουδάσει σε πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Γαλλίας. Διατέλεσε μέλος του Κερκυραϊκού κοινοβουλίου επί αγγλικής κατοχής και της Β΄Εθνοσυνέλευσης της Αθήνας 1864, όταν τα Ιόνια νησιά είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα από τους Άγγλους. Επίσης από το 1849 έως το 1859 εξέδιδε στην Κεφαλονιά την εφημερίδα Αναγέννησις της Κεφαλονιάς. Αγωνίστηκε για την ένωση των νήσων με την Ελλάδα και για την πολιτική του δράση φυλακίστηκε και εξορίστηκε από την Αγγλική αρμοστεία.
Το 1862 συμπαρατάχθηκε με τον Ηλία Ζερβό που πρότεινε ψήφισμα για την αναστολή της ένωσης και την ψήφιση μέτρων για την ανακούφιση του επτανησιακού λαού. Το ψήφισμα αυτό ήταν η αιτία να διασπαστεί το Κόμμα των Ριζοσπαστών σε Κόμμα Αληθινών Ριζοσπαστών, με ηγέτες του Μομφεράτο και Ζερβό, και σε Κόμμα των Ενωτικών Ριζοσπαστών με ηγέτη τον Κων/νο Λομβάρδο.
Στις 21 Μαΐου 1864 γίνεται η ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα, αλλά ο Μομφεράτος αρνείται να υπογράψει την ένωση και απουσιάζει από τους πανηγυρισμούς -παρόλο που ήταν αντιπρόεδρος του Ιόνιου κοινοβουλίου- διαφωνώντας με τους όρους της ένωσης.

Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα (Juan de Fuca, Βαλεριάνο Κεφαλονιάς, 1536 – Κεφαλονιά, 1602) ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές τηςΒορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερκαι τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.
Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.
Νέος ξενιτεύτηκε και εργάστηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.
Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο Ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ.,Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, πρωτοδημοσιεύθηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626) Hakluytus Posthumus or ‘Purchas His Pilgrimes Contayning a History of the World in Sea Voyages and Lande Travells by Englishmen and others. Το 1787, ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).
Για τον Φωκά-Βαλεριάνο, έχει γράψει ο Φώτης Κόντογλου («Απόστολος Βαλεριάνος ο λεγόμενος Juan da (sic) Fuca», στην συλλογή διηγημάτων Ο Αστρολάβος, Αθήνα 1935), ενώ το 2007 κυκλοφόρησε και μία μυθιστορηματική βιογραφία γραμμένη από την Ευριδίκη Λειβαδά-Ντούκα (Στα Στενά της Χίμαιρας, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2007, ISBN 960-04-3413-1).

Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1669. Γονείς του ήταν ο ιερέας Φραγκίσκος Μηνιάτης και η Μορεζίνα Περιστιάνου. Από το 1681 έως το 1689, φοίτησε στο Φλαγγινιανό Φροντιστήριο της Βενετίας, κάτω από την προστασία του Μελέτιου Τυπάλδου, ιεροκήρυκα και δασκάλου της ελληνικής κοινότητας της πόλης. Όταν ο Μελέτιος Τυπάλδος έγινε μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ο Μηνιάτης έγινε γραμματέας του και την ίδια χρονιά έγινε διάκονος και ιεροκήρυκας στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας. Παράλληλα δίδαξε στη Φλαγγίνειο Σχολή από το 1688 έως το 1690, καθώς και κατά τα έτη 1698 με 1699. Στο διάστημα 1691 με 1698, έζησε και δίδαξε στην Κεφαλλονιά, την Ζάκυνθο και την Κέρκυρα, και μετά την σύντομη παραμονή του στην Βενετία, έμεινε για επτά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Το 1710, χειροτονήθηκε επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων. Δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην επισκοπή του, για τον λόγο ότι είχε σπουδάσει στην Βενετία. Πέθανε στις 1 Αυγούστου 1714 στην Πάτρα. Μετά τον θάνατό του, το λείψανό του ενταφιάστηκε από τον πατέρα του στον ναό του Αγίου Νικολάου των Μηνιατών στο Ληξούρι.
Το κατεξοχήν έργο του Μηνιάτη ήταν το κήρυγμα, και μάλιστα σε απλή γλώσσα, όπως είχε καθιερωθεί κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, έτσι ώστε η διδασκαλία να είναι κατανοητή στον λαό. Ο Μηνιάτης επηρεάστηκε από την μαθητεία του στην Ιταλία και ακολούθησε στο έργο του την παράδοση της περίτεχνης ρητορικής επεξεργασίας του λόγου. Οι σωζόμενες διδαχές του εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1716 στην Βενετία και ακολούθησαν 23 εκδόσεις τους μέχρι το 1900, γεγονός που αποδεικνύει την φήμη και την δημοτικότητα του έργου του.

Ο Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος (1814-1894) ήταν Έλληνας πολιτικός, δημοσιογράφος και λογοτέχνης.
Γεννήθηκε το 1814 στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε Νομική στο πανεπιστήμιο της Πίζας. Ήταν από τους αρχηγούς του κόμματος των Ριζοσπαστών του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων. Εξέδιδε από το 1849 την εφημερίδα Φιλελεύθερος από όπου ασκούσε έντονη κριτική εναντίον των Άγγλων. Το 1850 εκλέχτηκε στην Ιόνιο Βουλή και υπερψήφισε το ενωτικό ψήφισμα. Οι Άγγλοι απάντησαν με διώξεις, εξορίες και κλείσιμο των εφημερίδων. Ο ίδιος εξορίστηκε στα Αντικύθηρα ενώ ο Ιωσήφ Μομφεράτος στην Ερεικούσα. Τότε το κόμμα των Ριζοσπαστών σχεδόν διαλύεται και εμφανίζεται ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος, που επιζήτησε μόνο την Ένωση χωρίς κοινωνικές αλλαγές.
Το 1862 ως Πρόεδρος τότε της Βουλής προτείνει την αναστολή του εθνικού ζητήματος και την προώθηση κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Οι παλιοί ριζοσπάστες με τον Ιωσήφ Μομφεράτο συντάσσονται μαζί του ενώ οι νέοι με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Λομβάρδο διαφωνούν. Έτσι το κόμμα των Ριζοσπαστών διασπάται στο Κόμμα Αληθινών Ριζοσπαστών με ηγέτες το Ζερβό και το Μομφεράτο που έδινε προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη και στο κόμμα των Ενωτικών Ριζοσπαστών που επεδίωκε μόνο την ένωση χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο. Όταν το 1864 τα Επτάνησα ενώνονται με την Ελλάδα ο Ζερβός και ο Μομφεράτος αρνούνται να υπογράψουν την ένωση και δε συμμετέχουν στους πανηγυρισμούς.
Το καλοκαίρι του 1864 έλαβε μέρος στην Β’ Εθνική Συνέλευση στην Αθήνα ως πληρεξούσιος Κεφαλληνίας.
Εκτός από πολιτικός, είχε και πλούσιο συγγραφικό και ποιητικό έργο. Δημοσίευσε ιστορικά, κοινωνικά και ηθικολογικά έργα, τρεις ποιητικές συλλογές και ένα δράμα, με τίτλο Ενάρετη.
Ήταν παντρεμένος με τη Χρυσάνθη Σολωμού. Πέθανε το 1894.

Ο Δημήτριος Λουκάτος (1908-2003) γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλληνίας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1950 έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με θέμα «La Bible dans le parler proverbial du peuple grec». Από το 1931 έως το 1938 υπηρέτησε στη μέση εκπαίδευση και στη συνέχεια, έως το 1962 στο Λαογραφικό Αρχείο (σημερινό Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας) της Ακαδημίας Αθηνών. Από το 1964 έως το 1969 δίδαξε ως καθηγητής λαογραφίας στο νεοσύστατο τότε Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Φιλοσοφική Σχολή). Το διάστημα 1979-1981 δίδαξε στη νεοσύστατη επίσης Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης (Ρέθυμνο) και το 1984-1985 στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Παιδαγωγικό Τμήμα). Έλαβε μέρος σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια με επιστημονικές ανακοινώσεις, πραγματοποίησε διαλέξεις και ραδιοφωνικές ομιλίες για τη λαογραφική επιμόρφωση του κοινού και δίδαξε συστηματικά το μάθημα της λαογραφίας σε μορφωτικούς συλλόγους και σε σχολές κοινωνικών επαγγελμάτων. Το 1978 εκλέχθηκε πρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και διευθυντής του περιοδικού «Λαογραφία». Τιμήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχου του Φοίνικος (1965) και του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Ξένου Εταίρου» της Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών του Παλέρμο (1978). Το 1981 τιμήθηκε με το Βραβείο Herder (Λαογραφίας) της ΝΑ. Ευρώπης. Του αφιερώθηκαν τιμητικοί τόμοι («Proverbium», ΗΠΑ, 1985, «Σύνδειπνον», Ιωάννινα 1988, «Λαογραφική Κύπρος», 1988). Το 2000 τιμήθηκε με το αργυρούν Αριστείον Γραμμάτων από την Ακαδημία Αθηνών. Απεβίωσε το 2003. Το συγγραφικό έργο του Δημητρίου Σ. Λουκάτου είναι πλουσιότατο. Αριθμεί περί τα 400 δημοσιεύματα (βιβλία, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες ή λεξικά, ανακοινώσεις σε πρακτικά συνεδρίων, επιφυλλίδες κ.ά.), που καλύπτουν όλους τους τομείς της λαογραφικής έρευνας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξε για τη μελέτη της νεοελληνικής παροιμίας, καθώς και για την έρευνα των λαογραφικών εκδηλώσεων της σύγχρονης ζωής και της αστικής εθιμολογίας. Στα δημοσιεύματά του εξετάζονται και άλλα φιλολογικά θέματα της ελληνικής Λαογραφίας (δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, μύθοι, ευτράπελες διηγήσεις κλπ.), καθώς και θέματα λαϊκής λατρείας, μαντικής, αγροτικού βίου και επαγγελμάτων. Ιδιαίτερα χρηστικό είναι το εγχειρίδιό του: «Εισαγωγή στην ελληνική λαογραφία», που εκδόθηκε το 1977 από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και γνώρισε πολλές επανεκδόσεις.
Άλλα βιβλία του: «Κεφαλλονίτικη λατρεία» (1946), μεταφρασμένο και στα γαλλικά, «Κεφαλονίτικα γνωμικά» (1952), «Νεοελληνικά λαογραφικά κείμενα» (1957), «Σύγχρονα λαογραφικά» (1963), «Νεοελληνικοί παροιμιόμυθοι» (1972), «Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών» (1979), «Πασχαλινά και της άνοιξης» (1980), «Τα καλοκαιρινά» (1981), «Τα φθινοπωρινά» (1982), «Συμπληρωματικά του χειμώνα και της άνοιξης» (1985).

Κεφαλλονίτης αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, διπλωμάτης και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Αργοστόλι ήταν γιος του Πέτρου Μεταξά, της ιστορικής οικογένειας των Μεταξάδων. Έφερε τον τίτλο του Κόμη. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση, μαζί με τον αδερφό του Αναστάσιο και τον ξάδελφό του Κωνσταντίνο, πέρασε στην Πελοπόννησο με δύναμη 400 ανδρών από την Κεφαλονιά. Στις 25 Μαΐου του 1822 με ομόφωνη απόφαση εγκρίθηκε πράξη του Εκτελεστικού με την οποία ο Ανδρέας Μεταξάς, για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει μέχρι τότε προς την πατρίδα, πολιτογραφήθηκε Έλληνας κάτοικος Πελοποννήσου. Κατά τη διάρκεια του Αγώνα εκλέχθηκε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και αντιπρόσωπος στην Εθνοσυνέλευση του Άργους, ενώ χρημάτισε και υπουργός Αστυνομίας.
Το 1827 ο Ανδρέας Μεταξάς πρωτοστάτησε για την εκλογή του Καποδίστρια στη θέση του κυβερνήτη και υπήρξε μέλος του Γενικού Φροντιστηρίου, από το 1828 έως το 1831. Μετά το θάνατο του Καποδίστρια αντιτάχθηκε στην εκλογή του Αυγουστίνου Καποδίστρια, αλλά παρ’ όλα αυτά κρατήθηκε μακριά από τις διασπαστικές τάσεις του Κωλέττη. Παρά ταύτα διετέλεσε όμως μέλος της προσωρινής κυβέρνησης μέχρι την έλευση του Όθωνα.
Το 1833 συνελήφθη – ως ύποπτος για τις φιλελεύθερες αρχές του – μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και φυλακίστηκε στη Σύρο, απ’ όπου δραπέτευσε και κατέφυγε στη Μασσαλία.
Το 1839, μετά την ανάκληση της δίωξής του, επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και κατόπιν υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Μαυροκορδάτου το 1841.
Μετά τον θάνατο του Κολοκοτρώνη, ο Ανδρέας Μεταξάς έγινε αρχηγός του Ρωσικού Κόμματος και μαζί με τον Ανδρέα Λόντο, τον Μακρυγιάννη και τον Καλλέργη, πρωτοστάτησε στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843.
Μετά την επικράτηση του κινήματος, σχημάτισε κυβέρνηση και ήταν ο πρώτος που πήρε τον τίτλο του πρωθυπουργού. Στη συνέχεια χρίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, για να παραιτηθεί το 1845, ύστερα από απόπειρα του τελευταίου για ανατροπή του Συντάγματος.
Το 1850 και ενώ ο Όθωνας είχε αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τη Ρωσία, ο Μεταξάς εκλέχθηκε γερουσιαστής και Βουλευτής. Το 1850 προάχθηκε στο βαθμό του αντιστρατήγου όπου και παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλέα Όθωνα με τον Μεγαλόσταυρο και αργότερα διορίστηκε πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου (1853 – 56) παραιτήθηκε από τη θέση του και οργάνωσε ένοπλα τμήματα, προκειμένου να συμμετάσχουν στην εξέγερση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.
Μετά την καταστολή της τελευταίας, ο Ανδρέας Μεταξάς αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική, παρά την πρόταση του Όθωνα να αναλάβει εκ νέου την πρωθυπουργία.
Ο Ανδρέας Μεταξάς διετέλεσε επίσης και πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας καθώς και πολλών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Σε όλο τον βίο του υπήρξε γενναίος, ειλικρινής και φιλόπατρις με ακέραιο χαρακτήρα. Πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1860.

Γεννήθηκε στα Σπαρτιά (Λειβαθώ) στις 6/1/1831, γιός του Νικολάου Πανά και της Ελένης Ιγγλέση. Ο πατέρας του (Φιλόλογος) τον προόριζε για φαρμακοποιό,παρ’ όλο που ο ίδιος ο Φωτεινός ήθελε να γίνει γιατρός. Τελείωσε το Λύκειο, στο Αργοστόλι, και φοίτησε στην Ιόνιο Ακαδημία στην Κέρκυρα τελειώνοντας την Φαρμακευτική. Άσκησε το επάγγελμα του Φαρμακοποιού για δύο χρόνια στο Αργοστόλι.
Το 1848 πέθανε ο πατέρας του κι έτσι ο Φωτεινός πουλώντας την ακίνητη περιουσία του πήγε στο Παρίσι για να εκπληρώσει το όνειρό του, να γίνει γιατρός. Υπήρξε συμφοιτητής και συνεργάτης των μετέπειτα διαπρεψάντων Peter, Luton, Lecorche, Fournier, Marey. Από νωρίς άρχισε να διακρίνεται, και ο καθηγητής του Νelaton έγινε υψηλός του προστάτης εξασφαλίζοντας του ένα λαμπρό μέλλον. Το 1854 έγινε εσωτερικός στα νοσοκομεία.Το 1856 πήρε χρυσό μετάλλιο, το 1859 έγινε βοηθός και το 1860 έγινε προπαρασκευαστής και δάσκαλος της Ανατομίας. Τον Μάρτιο του 1860 δημοσίευσε την διδακτορική του διατριβή με θέμα «Anatomie des fosses nasals et des voies lacrymales» (Ανατομία των ρινικών κοιλοτήτων και των δακρυϊκών οδών).
Από το 1859-1863 δίδασκε ανατομία, εγχειρητική και φυσιολογία του νευρικού συστήματος και των αισθητηρίων. Στο S. Louis, το 1870, πρώτος με επιτυχία εισήγαγε την εξαγωγή των ωοθηκών (Ovariotomie). Το 1873-1878 δίδαξε Οφθαλμολογία στην κλινική Lariboisiere. Από τους πρώτους εφάρμοσε την αντισηπτική μέθοδο του Lister με αξιοσημείωτα αποτελέσματα στις αρθροτομίες, φλεγμονώδη αποστήματα, κατάγματα επιγονατίδος, περιεσφιγμένες κήλες και ακρωτηριασμούς μαστών. Εργάστηκε και δίδαξε στα νοσοκομεία Bicette (1864), Lourchine (1865), Midi (1867), S. Antoine (1868), Lariboisiere (1872) και S. Martin όπου ανέλαβε την Διεύθυνση του Στρατιωτικού Χειρουργικού Τμήματος.

Μετά τον γαλλογερμανικό πόλεμο ιδρύθηκε, στις 28/12/1878, η ειδική έδρα της Οφθαλμολογίας και κρίθηκε ο καταλληλότερος να αναλάβει την διδασκαλία. Πήρε την Γαλλική ιθαγένεια και από το 1863, σαν υφηγητής, διαγωνίστηκε -μετά τον θάνατο του Nelaton – για να γίνει καθηγητής.Το θέμα της υφηγεσίας του (1863) ήταν: «Sur les cicatrices et les moyens d’y remedier». Ο Nelaton τον είχε υποδείξει σαν αντάξιο διάδοχό του. Τον Φεβρουάριο του 1879 -μετά από νέο διαγωνισμό- διορίστηκε καθηγητής Οφθαλμολογίας. Η Σχολή ΠΑΝΑ εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο HOTEL-DIEU. Η βαθειά μόρφωσή του, η αρχαιομάθεια, οι ανατομικές και φυσιολογικές μελέτες και έρευνες, η κρίση και η οξύνοια έδειχναν την επάρκεια και την καταλληλότητα σαν επιστήμονα. Υπήρξε και έξοχος δάσκαλος.

Ήταν εξαίρετος στις εγχειρήσεις καταρράκτη, στραβισμού, νεοπλασμάτων βολβού, κερατίτιδας, γλαυκώματος και άλλων παθήσεων του οφθαλμού. Το 1877 έγινε Πρόεδρος της Χειρουργικής Εταιρείας. Τον Δεκέμβριο του 1895 ανακοίνωσε, στη Γαλλική Ακαδημία, νέα εγχειρητική μέθοδο του στραβισμού. Επίσης, εργασίες για τη θεραπεία των τραχωμάτων, οπτικής νευρίτιδας λόγω βλενόρροιας, χειρουργικοί κανόνες στην Οφθαλμολογία. Το 1899 γίνεται Πρόεδρος της Ιατρικής Ακαδημίας. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια και παράσημα και με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής για τις υπηρεσίες του στον γαλλογερμανικό πόλεμο. Πήρε και το ελληνικό παράσημο των Ανωτέρων Ταξιαρχών. Η Ελληνική κυβέρνηση δύο φορές του πρότεινε έδρα στο Εθνικό Πανεπιστήμιο το 1863. Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο διοργάνωσε υπηρεσία του Ερυθρού Σταυρού. Υπήρξε ο ιδρυτής των ΑΡΧΕΙΩΝ ΟΦΘΑΛΜΟΛΟΓΙΑΣ (1880), που γρήγορα απέκτησε παγκόσμιο κύρος.
Λόγω βαρειάς ασθένειας (νόσος Aran – Duchenne), το 1900, ο Φωτεινός σταμάτησε να διδάσκει. Πέθανε στην έπαυλή του στο Παρίσι, στις 6/1/1902. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο του πευκόφυτου λόφου του Δήμου Roissy (στο Παρίσι). Ο δήμος Roissy τον θεωρούσε ευεργέτη του και έδωσε το όνομά του σε μιά λεωφόρο. Το μαυσωλείο έχει σχήμα ελληνικής εκκλησίας με κολώνες Ιωνικού ρυθμού.

Πηγές- «Κεφαλληνιακά Σύμμεικτα» – Η. Τσιτσέλη

Ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΠΑΠΑΛΕΞΑΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ 1912 ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΙΓΓΛΙ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ. ΠΑΡΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΓΝΩΣΤΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΕΦΕΥΡΕΣΕΩΝ, ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ. ΟΙ ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
Από παιδική ηλικία έδειχνε ότι ήταν σκεπτόμενο και ξεχωριστό άτομο, με έφεση προς τη μάθηση, τα γράμματα αλλά και την έρευνα. Σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, έκανε τα πρώτα του βήματα. Μετά από παρατήρηση, είχε αντιληφθεί ότι τα αυγά στη φωλιά μιας κότας εκκολάπτονταν μόνο και μόνο από τη θερμοκρασία που παρήγαγε το σώμα του ζώου. Αυτό μπορεί σήμερα να μας φαίνεται αυτονόητο, αλλά την εποχή εκείνη, στα χωριά ιδιαιτέρως, δεν ήταν διόλου γνωστό. Όταν, λοιπόν, το ανέφερε σε μερικούς χωριανούς, έγινε περίγελος.
Ο νεαρός τότε Σπύρος, πείσμωσε και θέλησε να αποδείξει το ορθό της παρατήρησής του. Οξύ πνεύμα, όπως ήταν, σκέφτηκε να θερμομετρήσει το σώμα ενός κόκορα και ανακάλυψε ότι είχε ακριβώς την ίδια θερμοκρασία με την κότα. Έτσι, οδηγήθηκε να πιστέψει ότι ακόμη και ένας κόκορας θα μπορούσε να παίξει το ρόλο μιας κότας και να δώσει την ευκαιρία στα πουλάκια να βγουν από τα αυγά, έτσι όπως ακριβώς θα γινόταν αν βρισκόταν μία κότα πάνω από τα αυγά. Έτσι λοιπόν, άρχιζε να γυμνάζει τον κόκορα σε κάτι τέτοιο και στον τέλος τον έδεσε πάνω από τα αυγά. Εκεί ο κόκορας έμεινε για τις απαιτούμενες ημέρες και φυσικά τον τάιζε και του έδινε και νερό. Όταν πέρασε το προαπαιτούμενο χρονικό διάστημα, η αγωνία όλων τελείωσε και φυσικά τα πουλάκια βγήκαν ζωντανά και υγιέστατα. Ο Σπύρος κέρδισε το στοίχημα και όλοι έμειναν άφωνοι, ίσως πιστεύοντας ότι έκανε κάτι το μαγικό. Όμως, το μόνο που έκανε ήταν να εφαρμόσει επιστημονικούς κανόνες παρατήρησης, έρευνας και πειραματισμού (το στοίχημα). Στη συνέχεια, επειδή ο κόκορας δεν ενδιαφερόταν για να φυλάξει και να προσέξει τα πουλάκια, ο μικρός Σπύρος τα κρατούσε για κάποιες μέρες μέχρι να μεγαλώσουν στον κόρφο του.

Παίρνοντας θάρρος από την πρώτη του ευκαιρία, συνέχισε τις προσπάθειες σε άλλους τομείς και συνεχώς βρισκόταν σε μία πνευματική διέγερση διαβάζοντας πολλά βιβλία. Λίγοι ήξεραν με τι ακριβώς ασχολείται κάθε φορά.
Την εποχή εκείνη που ο μικρός εφευρέτης έκανε τα πρώτα του βήματα, η κατάσταση στην Κεφαλονιά, καθώς και σε όλη την Ελλάδα, ήταν πολύ δύσκολη. Επειδή η κατάσταση όλο και δυσκόλευε και η φτώχεια γινόταν όλα και πιο δυσβάσταχτη, αναγκάστηκε μετά τα είκοσι του χρόνια να ξενιτευτεί προς την Αμερική, όπως συνηθιζόταν τότε.
Στην Αμερική έφτασε σε σημεία μεγάλων επιτυχιών.

Πολλές ήταν οι εφευρέσεις του κ. Παπαλεξάτου και στην Αμερική, όμως για καμία δεν αναγνωρίστηκε, αφού ποτέ του δεν επεδίωξε την προσωπική προβολή και την επίσημη κατοχύρωση των εργασιών του. Μία τέτοια περίπτωση, που έγινε τελικά γνωστή, ήταν αυτή της εμφάνισης του γραμμόφωνου σε αυτοκίνητο για πρώτη φορά. Πριν εμφανιστεί το κασετόφωνο, χρησιμοποιούνταν το γραμμόφωνο με δίσκους, όμως ποτέ δεν υπήρχε σε αυτοκίνητο γραμμόφωνο, παρά μόνο απλά ραδιόφωνα. Η ιδέα του ήταν γύρω από το πώς θα μπορούσε να μπει γραμμόφωνο που να παίζει δίσκους σε αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν, ο Κεφαλονίτης εφευρέτης, κατάφερε να φτιάξει ένα αυτοσχέδιο γραμμόφωνο αυτοκινήτου, το οποίο ταίριαζε στον εσωτερικό σχεδιασμό κάθε αυτοκινήτου. Κάτι τέτοιο αποτελούσε καινοτομία, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό συνέβη γύρω στο 1955. Για να κάνουμε μία σύγκριση με σημερινά δεδομένα, η εφεύρεση αυτή ήταν κάτι σαν το σημερινό CD player αυτοκινήτου, μόνο που τότε δεν είχε υπάρξει άλλη φορά μέσο που να παίζει μουσική από δίσκους στο αυτοκίνητο. Ο εφευρέτης θεώρησε καλό να παρουσιάσει την εφεύρεση του σε κάποια από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Φυσικά, η εταιρεία εμφανίστηκε ως πρωτοπόρος, λανσάροντας στην αγορά το πρώτο γραμμόφωνο αυτοκινήτου. Τελικά δε δόθηκε καμία αναγνώριση, ούτε χρηματική, αλλά ούτε και ηθική στον Κεφαλονίτη εφευρέτη.

Μία άλλη εφεύρεση που τελικά αναγνωρίστηκε και του δόθηκε ηθική και χρηματική αποζημίωση, ήταν αυτή του αποκαφεϊνομένου ελληνικού καφέ, δηλαδή ελληνικός καφές χωρίς καφεΐνη. Κατόρθωσε τελικά, τη συγκεκριμένη εφεύρεση να την κατοχυρώσει σε όλη την επικράτεια της Αμερικής. Τότε, η Ελληνική εταιρεία παραγωγής καφέ «Βενιζέλος», έδινε επίδομα 20 σέντς ανά κιλό που πωλούνταν.

Μέχρι και σήμερα διασώζονται έγγραφα του, όπου υπάρχουν μελέτες για τον υπολογισμό των αποστάσεων των πλανητών, αλλά και τον υπολογισμό του βάρους της γης. Μέχρι και κατά τα βαθιά του γεράματα ήταν ένας ενεργός ερευνητής. Οι δραστηριότητες του θα συνεχίζονταν ακόμη και σήμερα, όμως το νήμα της ζωής του κόπηκε το 1992 σε ηλικία 80 ετών.

Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1835. Σε νεαρή ηλικία μετανάστευσε στη Ρουμανία, όπου απέκτησε μεγάλη περιουσία ασχολούμενος με το εμπόριο σιτηρών και την καλλιέργεια μεγάλων κτημάτων τα οποία νοικίαζε. Διετέλεσε μάλιστα σύμβουλος του βασιλέως Καρόλου του Α’ για γεωργικά θέματα. Το 1899 επέστρεψε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και αγόρασε μεγάλες εκτάσεις στη Θεσσαλία. Ασχολήθηκε επίσης και με χρηματοοικονομικές δραστηριότητες.
Στα τέλη της ζωής του αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1910. Συνέβαλε στον εκσυχρονισμό της γεωργίας στη Ρουμανία και στην Ελλάδα. Δραστηριοποιήθηκε, επίσης, για την ανάπτυξη της βιοτεχνίας και βιομηχανίας στην Ελλάδα και συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση του χρηματιστικού-τραπεζικού κλάδου της χώρας κατά την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Ανέπτυξε πλούσια κοινωφελή δραστηριότητα, τόσο την Ελλάδα όσο και στη Ρουμανία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέδειξε για την εκπαίδευση στον τομέα της Οικιακής Οικονομίας. Το σπουδαιότερο δημιούργημά του υπήρξε η Χαροκόπειος Οικοκυρική και Επαγγελματική Σχολή Θηλέων, για την ίδρυση και χρηματοδότηση της οποίας μερίμνησε με τη διαθήκη του. Για το σκοπό αυτό είχε αγοράσει το 1906 οικόπεδο 20.000 τ.μ. στην Καλλιθέα. Σε αυτό ανεγέρθηκε, με τη φροντίδα του αδελφού του Σπυρίδωνα Χαροκόπου, η Σχολή κατά τα έτη 1915-1920. Η Σχολή αυτή απετέλεσε πρόδρομο του σημερινού Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, το οποίο ιδρύθηκε το 1990.
Πέθανε το 1911 στην Αθήνα.

Ο Παναγής Βαλλιάνος (1814 – 1902) ήταν Έλληνας έμπορος και εθνικός ευεργέτης.
Γεννήθηκε το 1814 στις Κεραμιές Κεφαλλονιάς, και ήταν το πέμπτο παιδί από τα έξι αγόρια της οικογένειας του Αθανασίου Βαλλιάνου και της Κερασώς Καμπίτση. Απεβίωσε στο Λονδίνο το 1902. Η οικογένεια δε διέθετε οικονομικούς πόρους για να αναθέσει την εκπαίδευση των παιδιών της σε δάσκαλο ή ιερέα, μιας κι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε σχολείο στις Κεραμειές και η πενιχρή εκπαίδευση στα χωριά προσφερόταν ιδιωτικά. Ο ίδιος ο Παναγής Βαλλιάνος όπως όλα τα αδέλφια του αναγράφονται ως αγράμματοι. Με τον καιρό έμαθαν στοιχειωδή γραφή κι ανάγνωση. Αυτή η έλλειψη εκπαίδευσης δεν εμπόδισε καθόλου τον Παναγή και δυο απ’τα αδέλφια του να στήσουν μεγάλο εμπορικό οίκο με έδρα το Λονδίνο, και να υποστηρίξουν σε όλες τους τις μορφές τα γράμματα.
Το 1884 ο Βαλλιάνος κατέθεσε στην Εθνική Τράπεζα το γενναιόδωρο ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών. Σε προσωπική επίσκεψη στον Πρωθυπουργό Τρικούπη διέθεσε δε το ποσό για όποιο σκοπό η Κυβέρνηση όριζε σκόπιμο, αρκεί το ίδρυμα να φέρει το όνομα «Αδελφών Βαλλιάνου». Με την συγκατάθεση του ευεργέτη η δωρεά χρησιμοποιήθηκε για την ίδρυση του σωφρονιστικού ιδρύματος της Αθήνας. Κτίστηκαν δύο φυλακές.
Μια σωφρονιστική με την δωρεά του Βαλλιάνου, και μια εξεταστική με δωρεά του Συγγρού. Διέθεσε επίσης σημαντικά ποσά για την ανέγερση της Εθνικής Βιβλιοθήκης, καθώς και για την ίδρυση κοινωφελών ιδρυμάτων στην Κεφαλονιά.
Προς τιμήν του έργου του η κεντρική πλατεία του Αργοστολίου Κεφαλονιάς ονομάζεται πλατεία Βαλλιάνου, ενώ στη νοτιοδυτική γωνία της πλατείας στέκει άγαλμα του ευεργέτη.

Γεννήθηκε το 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας, από γονείς Κεφαλονίτες. Φεύγοντας από την Μαντζουρία θα ζήσει ελάχιστα στην Κεφαλονιά και θα εγκατασταθεί με την οικογένειά του μόνιμα στον Πειραιά.
Έχοντας πάθος για τα καράβια και την θάλασσα εργάστηκε από πολύ νέος σε διάφορα ναυτικά γραφεία του Πειραιά. Παράλληλα σπούδασε ασυρματιστής και μόλις του δόθηκε η πρώτη ευκαιρία μπαρκάρησε, για ν’ ακολουθήσει το επάγγελμα της καρδιάς του, μέχρι την ημέρα που πέθανε, το Φεβρουάριο του 1975.
Μπορεί να μην ήταν «πλούσιος» σε παραγωγή ποιητής, αλλά έγινε αγαπητός στο αναγνωστικό κοινό και οι δύο μικρές ποιητικές του συλλογές «Μαραμπού» 1933 και «Πούσι» 1947 γνώρισαν αλλεπάλληλες εκδόσεις.
Το 1954 κυκλοφόρησε το πεζογράφημά του «Βάρδια», ενώ λίγο πριν πεθάνει ετοίμαζε την έκδοση του τρίτου ποιητικού βιβλίου, με τίτλο «Τραβέρσο», το οποίο δεν πρόλαβε να δεί τυπωμένο.

Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ υπήρξε από τα πιό σημαντικά πρόσωπα στη Κεφαλονιά και όχι μόνο. Γεννήθηκε το έτος 1872 στα Φερεντινάτα Πυλάρου και ήταν ο μεγαλύτερος γιός του Σπύρου Αντύπα και της Αγγελίνας το γένος Κλαδά από το Αργοστόλι. Αδέλφια του ήταν ο Μπάμπης ή (Μπαούτας) και η Αδελαίς. Ο Μαρίνος Αντύπας σπούδασε νομική και το έτος 1897 τον βρίσκουμε να παίρνει μέρος στη μάχη της Κρήτης όπου και τραυματίζεται. Η έντονη κριτική που άσκησε στο παλάτι για την έκβαση της μάχης και οι φλογεροί του λόγοι τον έφεραν σε σύγκρουση με το καθεστώς. Διώκεται και φυλακίζεται για ένα χρόνο στις φυλακές της Αίγινας.
Το 1900 ο Μαρίνος Αντύπας επιστρέφει στη Κεφαλονια και εκδίδει την εφημερίδα «Ανάσταση», διώχθηκε για τα άρθρα του με αποτέλεσμα να κλείσουν την εφημερίδα. Εκείνη την εποχή τον βρίσκουμε να βοηθάει τον πατέρα του, ο οποίος ήταν μαραγκός αλλά και ξυλογλύπτης, ένα από τα τέμπλα του είναι του Αγίου Γρηγορίου στο Χαμόλακο Πυλάρου. Ίδρυσε το «Λαϊκό Αναγνωστήριο» η ΙΣΟΤΗΣ που έγινε το πνευματικό κέντρο του Νησιού.
Φεύγει από τη Κεφαλλονιά για το Βουκουρέστι το 1903 όπου βρίσκει το θείο του Σκιαδαρέση τον οποίο μάλιστα έπεισε να έρθει στην Ελλάδα και να αγοράσει κτήματα. Ο Αντύπας έλαβε μέρος στις εκλογές του 1906 ως βουλευτής Κρανιάς, αλλά απέτυχε να εκλεγεί από το κατεστημένο που είχε συσπειρωθεί εναντίον του. Φεύγει για τον Πυργετό της Θεσσαλίας που ο θείος του μαζί με τον συμπατριώτη του Μεταξά είχαν αγοράσει ένα μεγάλο κτήμα, τσιφλίκι. Άρχισε να ασχολείται με το αγροτικό ζήτημα και τα δικαιώματα των αγροτών που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες στην ύπαιθρο. Ο Μαρινος Αντυπας Προτείνει να μην εργάζονται την Κυριακή αλλά να πηγαίνουν τα παιδιά Σχολείο. Άρχισε να τους διδάσκει ανθρώπινα δικαιώματα. Οι αγρότες τον λάτρευαν, οι τσιφλικάδες άρχισαν να ανησυχούν ενώ συνάμα προετοίμαζαν το σχέδιο δολοφονίας του. Πλήρωσαν τον επιστάτη Κυριακού με 30.000 δραχ. να σκοτώσει τον Μαρίνο. Εκείνος προαισθάνθηκε το τέλος του κι έλεγε στους αγρότες «Εμένα θα με σκοτώσουν, μα όπου κι αν με βρει το κακό να ΄ρθείτε να με πάρετε, θέλω και νεκρός να είμαι ανάμεσά σας». Το κακό δεν άργησε να έλθει και το βράδυ της 8ης Μαρτίου 1907 δέχθηκε πισώπλατα τη σφαίρα του Κυριακού. Ο θάνατός του προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση. Τάφηκε στο χώρο εκείνο που αγωνίστηκε. Οι αρχές κάλυψαν τον δολοφόνο του. Ο θείος του Σκιαδαρέσης, πικραμένος για το χαμό του ανιψιού του, πούλησε το τσιφλίκι κι έφυγε.

Ο Κωσταντής Γεράκης ή Costantin Gerachi, γνωστός ως Constance Phaulkon (1647 – 5 Ιουνίου 1688) ήταν χαρισματικός τυχοδιώκτης Ελληνικής καταγωγής, ο οποίος κατάφερε να διοριστεί πρωθυπουργός του Σιάμ την περίοδο1683 – 1688.
Γεννήθηκε από Ελληνορθόδοξους γονείς στο Κάστρο της Άσσου, στην περιοχή της Ερίσσου (pertinenza di Erisso) στη βόρεια Κεφαλονιά. Η οικογένεια Γεράκη (Gerachi) ήταν εγκατεστημένη στο χωριό Πλαγιά ήδη από τον 16ο αιώνα.[1] [2] Σε ηλικία 13 ετών για άγνωστο λόγο εγκατέλειψε το νησί και έγινε ναύτης και άρχισε την τυχοδιωκτική του δράση υπηρετώντας σε πολλά αγγλικά πλοία ταξιδεύοντας κυρίως στις Ινδίες. Το 1669 εγκατέλειψε το επάγγελμα του ναύτη έγινε υπάλληλος της Αγγλικής εταιρείας ανατολικών Ινδιών και εργάστηκε στις αποθήκες της εταιρείας στο Μπάνταμ τηςΙνδονησίας. Ο Γεράκης σαν υπάλληλος της εταιρείας έκανε πολλά ταξίδια σε χώρες της Ασίας και έκανε φιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη της. Το 1675 εγκαταστάθηκε στο Σιάμ συνεχίζοντας να εργάζεται για την εταιρεία και εκεί έμαθε την γλώσσα και άρχισε να δημιουργεί φιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη της βασιλικής αυλής.
Το 1679 ο Γεράκης έγινε υπεύθυνος εμπορίου στου βασιλείου του Σιάμ. Γρήγορα έγινε διερμηνέας στην βασιλική αυλή, καθώς ήταν πολύγλωσσος. Το 1680 εγκαταλείπει την εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και το 1683 διορίζεται πρωθυπουργός του Σιάμ. Το 1684 ξεκίνησαν οι συνομιλίες με την Γαλλία για εμπορική συνεργασία που τελικά επιτεύχθηκε το επόμενο έτος και οδήγησε σε πόλεμο το Σιάμ με την Αγγλική εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, ο οποίος έληξε με την αποβίβαση στο Σιάμ Γαλλικής στρατιωτικής δύναμης. Ο Γεράκης τιμήθηκε από τον Γάλλο βασιλιά με τον τίτλο του Ιππότη του τάγματος του Αγίου Μιχαήλ .
Το 1688 ο βασιλιάς Ναράι αρρώστησε βαριά από άγνωστη ασθένεια δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους του να δράσουν. Τον Μάιο ο Γεράκης προσκλήθηκε στην πρωτεύουσα του Σιάμ, Αγιουτάγια, σε συνάντηση με τον Φεράτσα ο οποίος ήταν ο ηγέτης της αντιβασιλικής παράταξης. Ο Φεράτσα αιχμαλώτισε τον Γεράκη και το Διάδοχο με την κατηγορία της προδοσίας, και τελικά τους δολοφόνησε στις 11 Ιουλίου 1688.
Οι ιστορικοί διχάζονται για το ρόλο που διαδραμάτισε, αν δηλαδή ήταν όντως καιροσκόπος που επεδίωκε την ανέλιξή του στο θρόνο του Σιάμ, ή αν χρησιμοποιήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος από τον επίσης καιροσκόπο Φεράτσα, για την εξουδετέρωση του νόμιμου Διαδόχου.

Ο Ευάγγελος Κλωνής γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο της κοινότητας Πάστρας στην Κεφαλλονιά στις 28 Οκτωβρίου του 1916. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας φτωχής οικογένειας που συνολικά θα αποκτούσε οκτώ. Παράτησε το σχολείο στην Τρίτη Δημοτικού. Στα 14 του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου δούλευε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Εκεί δούλεψε σαν εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός άλλου Κεφαλλονίτη, του Γεράσιμου Αρσένη: Φορούσε την άσπρη του στολή και έκοβε τα εισιτήρια.

Ότι έβγαζε το έστελνε στη μητέρα του, αλλά τα λεφτά ήταν λίγα. Μια μέρα, όταν ήταν 16 χρονών, το λεωφορείο είχε σταματήσει στον Πειραιά, και ο Βαγγέλης είδε κάτι ναύτες να μεταφέρουν ψώνια σ’ ένα καράβι. Πηγαίνει αμέσως στον Αρσένη, του δίνει τις εισπράξεις της ημέρας και του ανακοινώνει ότι θα φύγει για την Αμερική.

Πήγε στο κρεοπωλείο, φορτώθηκε ένα κομμάτι κρέας, μπήκε σκυφτός στο καράβι και κρύφτηκε στα αμπάρια. Μετά από αρκετές περιπέτειες και με τη βοήθεια του επίσης… Κεφαλλονίτη καπετάνιου ο Βαγγέλης κατέληξε στο Λος Άντζελες. Εκεί έπιασε δουλειά στο ανθοπωλείο ενός άλλου Κεφαλλονίτη, του Σπύρου Στεφανάτου. Η πόλη όμως δεν του άρεσει λόγω.. πολυκοσμίας. Αποφασίζει να μετακομίσει στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου δούλευε σε ένα εστιατόριο. Μαζεύει μερικές οικονομίες και αγοράζει μια δικιά του καντίνα με χοτ-ντογκ και τα πουλάει στο δρόμο.

Μια ελληνοπούλα τον ερωτεύτηκε, και ήθελε να τον παντρευτεί. Αυτός όμως αρνήθηκε αφού υποστήριξε ότι ήταν μικρός ακόμα, και έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του στην Ελλάδα. Αυτή τον απειλεί ότι θα τον καταδώσει στις Αρχές, καθώς εξακολουθούσε να ζει και να δουλεύει στη χώρα παράνομα. Έτσι ο Βαγγέλης έφυγε από την πολιτεία. Μετά από μια Οδύσεια στην Αμερική επέστρεψε και πάλι στο Ντένβερ, όπου το κλίμα του άρεσε, ελπίζοντας ότι η κοπελιά θα είχε βρει κάποιον άλλο, και θα τον άφηνε ήσυχο. Έτσι έγινε, αλλά δεν έμελλε να μείνει ούτε εκεί για πολύ.

Ένας Κεφαλλονίτης φίλος του πρότεινε να πάνε στη Σάντα Φε του Νιου Μέξικο για να βρούνε κάποιους φίλους και τον ακολούθησε. Το πρόβλημα όμως παραμένει, αφού δεν έχει χαρτιά. Τότε ξεσπά ο Β’ Παγκόσμιος και οι αμερικανικές αρχές βγάζουν διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν, με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα. Έτσι ο Βαγγέλης Κλωνής αποφάσισε να πάει στον πόλεμο.

Μετά την κατάταξή του, ταξιδεύει στο Φορτ Μπλις του Τέξας όπου εκπαιδεύτηκε με το στρατό ξηράς. Χάρη στις εντυπωσιακές του επιδόσεις στην σκοποβολή αποστέλλεται στη Βιρτζίνια, στη βάση των Πεζοναυτών. Από εκεί θα πάει στην Γιούμα της Αριζόνα όπου εκπαιδεύτηκε στην έρημο, και μετά επέστρεψε στη Βάση της Βιρτζίνια με το Στρατό. Με το τέλος της εκπαίδευσής του περιμένει να ακούσει σε ποιο μέτωπο θα πάει, υποψιαζόμενος πως θα πάει στον Ειρηνικό.

Τότε φτάνουν τα άσχημα νέα από την Ελλάδα. «Σου έχω άσχημα νέα», του είπε ένας βαθμοφόρος. «Οι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένειά σου στην Ελλάδα. Δεν έζησε κανείς. Μπορείς, αν θέλεις, να πάρεις μια άδεια και να επιστρέψεις στο σπίτι σου στην Σαντα Φε». Ο Βαγγέλης πεισμώνει. Δεν ήθελε να πάει στην Σάντα Φε να κλάψει τους δικούς του. Ζητά να στον στείλουν στην Ευρώπη, στους Γερμανούς.

Ο Κλωνής πολέμησε στην Αυστρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, μπήκε στο Βερολίνο και το Παρίσι, ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι πήγε και στον Ειρηνικό. Για τίποτα από όλα αυτά δεν μιλούσε, όμως, δεμένος από όρκους και διαταγές. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν ότι δεν ήταν ένας απλός φαντάρος. Πήρε ασυνήθιστα πολλά μετάλλια -η οικογένειά του αυτό τον καιρό προσπαθεί να εντοπίσει ακριβώς πόσα και ποια-, και δέχτηκε και μια θερμότατη ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν με ιδιόχειρη υπογραφή.

Ο Βαγγέλης Κλωνής πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1989. Κηδεύτηκε στα Κοριάνα, και όσοι τον γνώριζαν κράτησαν τη δική τους εικόνα από τον μεγάλο ήρωα. Ωστόσο υπάρχει και άλλη μια… εικόνα, πολύ διάσημη, γνωστή στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου την οποία κανείς δεν την είχε συνδέσει με τον Βαγγέλη μέχρι το 1991 οπότε ο γιος του Νίκος Κλώνης ανακαλύπτει το εξώφυλλο του περιοδικού Life.

Ο Αμερικανός φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ πήρε διάσημες φωτογραφίες από τον πόλεμο, ανάμεσα στις οποίες και δύο λήψεις του Βαγγέλη Κλωνή: Η φωτογραφία με το τσιγάρο, και η εικόνα με το παγούρι, η οποία πριν από λίγα χρόνια έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ.

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΛΑΥΡΑΓΚΑΣ ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσουργούς, που συνετέλεσε στην πνευματική εξύψωση της νεώτερης Ελλάδας. Μεγάλο μέρος της ζωής του και μεγάλο πάθος του ήταν η δημιουργία μελοδράματος και η δημιουργία Λυρικής σκηνής. Τα κατάφερε και έτσι για πρώτη φορά το 1900 παρουσίασε στο Δημοτικό θέατρο Αθηνών όπερα στην Ελλάδα, στην ελληνική δημοτική γλώσσα. Ο Διονυσιος Λαυράγκας στη διάρκεια της ζωής του έγραψε πολλά και αξιόλογα έργα, ανάμεσα τους όπερες, σουίτες, τραγούδια, χορωδιακά έργα, μελοδράματα. Όλα αυτά τα έργα του, αποτελούν και θαυμάσια δείγματα του Επτανησιακού Πολιτισμού. Στο χωριό Ραζάτα βρίσκεται το σπίτι όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Ο Γεώργιος Μπονάνος είναι ένας από τους πιο ονομαστούς γλύπτες των νεώτερων χρόνων.
Γεννήθηκε στο Βουνί το 1863 και σπούδασε στην Αθήνα και στη Ρώμη. Τα έργα του υπάρχουν στην Κεφαλονιά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Έργα στην Κεφαλονιά είναι το μνημείο Τουλ στο αγγλικό νεκροταφείο του Αργοστολίου, πολλά έργα στο ελληνικό νεκροταφείο, στο Δράπανο είναι η σύνθεση «Ψυχή», μνημείο Βαλλιάνου στον Άγιο Βασίλη, μνημείιο Ιακωβάτων στο Ληξούρι, κεφάλι Υγείας στο σπίτι Γκεντιλίνη-Κοσμετάτου στο Αργοστόλι κ.ά.
Σε άλλα μέρη της Ελλάδας είναι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος στο Χάνι της Γραβιάς, Πάρις στη συλλογή Ανδρέα Συγγρού κ.ά.

Αποφοίτησε από το Ελληνογαλλικό Λύκειο της Αλεξάνδρειας, όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένειά του. Το 1915 ενεγράφη στο τρίτο έτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και παρακολούθησε μαθήματα έως το 1917, κοντά στο Δημήτριο Γερανιώτη και το Γεώργιο Ιακωβίδη. Περιηγήθηκε την Ευρώπη και έως το 1926 διέμεινε στο Παρίσι. Εκεί συναναστράφηκε καλλιτέχνες όπως ο Picasso και ο Derain, και σπούδασε πιθανόν σε ελεύθερες ακαδημίες. Επέστρεψε στην Ελλάδα, πήρε το πτυχίο του από τη Σχολή Καλών Τεχνών και ταυτόχρονα τριετή υποτροφία του Κληροδοτήματος Βόλτου για το Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε έως το 1930. Σπούδασε φιλοσοφία και ψυχολογία στη Σορβόννη και τοιχογραφία και αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων στη Σχολή Καλών Τεχνών. Στο Παρίσι, όπου είχε δικό του ατελιέ, γνώρισε και τον ιδιοκτήτη γκαλερί Μανόλη Σεγρεδάκη, ο οποίος έγινε ο κύριος υποστηρικτής του έργου του. Το 1931, έχοντας ήδη εγκατασταθεί στην Ελλάδα, παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση, που δίχασε την κριτική. Σε απάντηση αρνητικού άρθρου του Ζαχαρία Παπαντωνίου, δέκα επτά διανοούμενοι και κριτικοί υποστήριξαν την έκθεση. Τα «18 κριτικά άρθρα γύρω από μια έκθεση», με υπογραφές, μεταξύ άλλων, των Φώτου Πολίτη, Σπύρου Μελά, Δημήτρη Πικιώνη, Στρατή Δούκα, Χρήστου Καρούζου, θεωρούνται το μανιφέστο του εικαστικού μοντερνισμού στην Ελλάδα. Το 1932 συνεργάστηκε με τον Πικιώνη για τα σκηνικά παραστάσεων στο θέατρο «Κεντρικόν» της Αθήνας και από το Μάιο του 1935 εργάστηκε με το Φώτη Κόντογλου στις αναστυλώσεις του Μυστρά. Το 1935 εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και πραγματοποίησε ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη. Από το 1937 συνεργάστηκε με μεγάλες αμερικανικές εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών για το σχεδιασμό εντύπων και αφισών. Παράλληλα ταξίδεψε στην αμερικανική ήπειρο με το όνομα George de Steris. Το 1939 τέσσερις μεγάλες τοιχογραφίες του με θέμα την ιστορία της Ελλάδας κόσμησαν το ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης. Το 1949 πολιτογραφήθηκε Αμερικανός με το όνομα Guelfo Ammon d’ Este. Μεταξύ των ετών 1950 και 1965 παρέδωσε μαθήματα ζωγραφικής και εικονογράφησε τον καθεδρικό ναό της Νέας Υόρκης και την εκκλησία της Αγίας Τριάδας στο Lowen της Μασαχουσέτης. Από το 1965 έως το 1975 δίδαξε στο Traphagen School. Την πενταετία 1980 – 1985 εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του Anna Vassalo Savino στη Νίκαια της Γαλλίας. Το 1985 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Το 1988 η σύζυγός του μετέφερε την τέφρα του στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Αν και τα ίχνη του είχαν χαθεί για την Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, πραγματοποιήθηκαν εκθέσεις έργων του («Νέες Μορφές» 1969, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη» 1970, «Τρίτο Μάτι» 1978). Παρουσιάσεις του έργου του οργανώθηκαν επίσης στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου (1980) και στην Εθνική Πινακοθήκη (1982). Το 1991 η Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης οργάνωσε τιμητική – αναδρομική έκθεση, η οποία μεταφέρθηκε και στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μελά (1992).

Θεωρείται πρόδρομος του ελληνικού Μοντερνισμού. Η θεματική και πλαστική ελευθερία της ζωγραφικής του, οι συμβολικές προεκτάσεις και οι αναφορές του στη μεταφυσική τέχνη δημιούργησαν τομή στην εικαστική πραγματικότητα της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Από την αφαιρετική φόρμα των πρώτων του δημιουργιών οδηγήθηκε σε μια ρεαλιστικότερη γραφή με διακοσμητική διάθεση στα έργα που φιλοτέχνησε στην Αμερική.

Ο Άρης Μαλιαγρός (συχνά και Άρης Μαλλιαγρός) (γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1895 στο Αργοστόλι και πέθανε στις18 Δεκεμβρίου Γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1931. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. (MIT), στην Οικονομική Επιστήμη. Εργάστηκε ως οικονομολόγος στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), στη Νέα Υόρκη και στη Γενεύη. Διετέλεσε διευθυντής του Τμήματος Οικονομικών Μελετών του Κέντρου Ερευνών του Ο.Ο.Σ.Α. στο Παρίσι(1964 – 1966) και διευθυντής στον Οργανισμό του Ο.Η.Ε. για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (United Nations Conference on Trade and Development, UNCTAD) από το 1967 ως το 1980.
Ανέπτυξε επιστημονική και διπλωματική δράση για τη μεταρρύθμιση του διεθνούς νομισματικού συστήματος στα πλαίσια της Επιτροπής των 20 του ΔΝΤ και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις της Λέσχης του Παρισίου για τη ρύθμιση του εξωτερικού χρέους κρατών.
Υπήρξε για χρόνια κεντρικό πολιτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1981-1984), Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1982-1985) και Οικονομικών (1984-1985), Ναυτιλίας (1985), Εθνικής Άμυνας (1993-1996) και Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων (1996-2000). Το 1996 διεκδίκησε τη θέση του Πρωθυπουργού μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στη μακρά πολιτική του διαδρομή αναγνωρίστηκε από πολιτικούς φίλους και αντιπάλους, η ακεραιότητά και η εντιμότητά του, το θάρρος και η ασυμβίβαστη μαχητική προσήλωση στα ιδανικά του. Σημαντικά κεφάλαια της πολιτικής του παρακαταθήκης αποτελούν ο εκσυγχρονισμός του τραπεζικού συστήματος και η κατάργηση της «Νομισματικής Επιτροπής», το πενταετές αναπτυξιακό πρόγραμμα 1983-1987, ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου, η στρατιωτική διπλωματία και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση 1996-2000.
Ήταν Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής (ΙΝΕΡΠΟΣΤ), Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΙΜΔΑ) και Επίτιμος Πρόεδρος του Ελληνορωσικού Συνδέσμου.
Ο Γεράσιμος Αρσένης ήταν παντρεμένος με την καθηγήτρια Λούκα Τ. Κατσέλη, πρώην Υπουργό και Πρόεδρο της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών και της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και είχαν τέσσερα παιδιά, τον Διονύση Αρσένη, τον Ανδρέα Αρσένη, τον Δημήτρη Παπαευστρατίου και την Αμαλία Αρσένη.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών στις 19 Απριλίου 2016.

1984) ήταν τενόρος και ηθοποιός, ο οποίος διακρίθηκε σε ρόλους αριστοκράτη, όπως ο Γιώργος Γαβριηλίδης και ο Χρήστος Τσαγανέας. Ήταν γνωστός παλιά και ως ο κύριος με το μονόκλ.
Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε μουσική στο Ωδείο Λότνερ και στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο στο Φιόρο του Λεβάντε (1914). Στη συνέχεια έπαιξε στα έργα: Χριστινάκι (1916), Σοκολατένιος στρατιώτης (1918 – 19), Μπατερφλάι, Τραβιάτα (1919 – 1920), Βαφτιστικός (1920 – 1921), Κοντέσα του χορού (1922), Αρχοντοχωριάτης, Κατά φαντασίαν ασθενής, Μισάνθρωπος, Φιλάργυρος, Τρικυμία, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Έμπορος της Βενετίας, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Κυμβελίνος, Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ, Φυντανάκι, Αρραβωνιάσματα, Πειρασμός, Βαβυλωνία κ.ά. Το 1950 εμφανίστηκε με την «Ελληνική Σκηνή» και από το 1951 στο Εθνικό Θέατρο στα έργα: Αντίζηλοι, Ερωτικά παιχνίδια, Αστέρι της Σεβίλης, Τα λάθη μιας νύχτας, Δύσκολος, Αχαρνής, Φιλάργυρος, Το τραγούδι της κούνιας, Η ηδονή της τιμιότητας κ.ά.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ:
•Η Αλίκη δικτάτωρ (1972)… πρώην βουλευτής
•Η Ρένα είναι οφσάιντ (1972) …. πρόεδρος Κοκκιναϊκού
•Επαναστάτης ποπολάρος (1971) …. κόντε Τσεζάρε Ροζάρο
•Επιχείρησις Απόλλων (1968) …. πρέσβης
•Κάτι κουρασμένα παλικάρια (1967) …. Αργύρης Λουμπάκης
•Η κόρη μου η ψεύτρα (1967) …. Κεραλής
•Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967) …. Σωκράτης Κανιάτογλου
•Άνθρωπος για όλες τις δουλειές (1966)… παππούς
•Ντάμα σπαθί (1966) …. γιατρός
•Διπλοπενιές (1966)
•Η γυναίκα μου τρελάθηκε (1966) …. Τέλης
•Ο καμπούρης (1966)
•Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ (1966) …. Ιάκωβος
•Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1965) …. Τριάντης
•κ.ά.

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1937. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από τα Κοντογουράτα της Κεφαλονιάς και η μητέρα του ήταν η Νίκη Τρίτση. Μετά από τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 αποφάσισαν οικογενειακώς να εγκατασταθούν στην Αθήνα.
Ο Αντώνης Τρίτσης αρχίζει τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Παράλληλα υπήρξε αθλητής στίβου και ιδιαίτερα στο δέκαθλο, όπου είχε και πολλές διακρίσεις. Ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας Στίβου Εφήβων και Ανδρών. Υπηρέτησε στο Ναυτικό και το 1960 έκανε μεταπτυχιακά με υποτροφία του Ιδρύματος “Φούλμπράίτ”, στη Σχολή Πολεοδομίας και Χωροταξίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου του Ιλλινόις και το 1963 πήρε το δίπλωμά του.
Το 1967 κάνει το διδακτορικό στην Χωροταξία στο Σικάγο.
Το 1974 ήταν σημαντικός κρίκος στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσπάθησε να το οργανώσει στα πολυαγαπημένα του νησιά την Κεφαλονιά και Ιθάκη, το οποίο και πέτυχε.
Το 1981 εκλέχθηκε βουλευτής Κεφαλονιάς και Ιθάκης και τοποθετήθηκε Υπουργός Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Το 1985 επανεκλέχθηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Κεφαλονιά και Ιθάκη και το 1986 έγινε Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, από το οποίο όμως παραιτείται στις 9-5-1988.
Έγινε μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, όπου και συμμετείχε ενεργά.
Η διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ έγινε στις 13 Μαρτίου 1989 και την επομένη δημοσιεύει το βιβλίο “Νέο Ξεκίνημα”.
Στις 19 Μαίου 1989 ιδρύει το “Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα” αλλά αποτυγχάνει στις εκλογές.
Στις 14-10-1991 εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων με σκοπό να αποκαταστήσει την ιστορικότητα της πόλης, όμως δεν πρόλαβε να δικαιωθεί, διότι στις 7-4-1992 πεθαίνει ξαφνικά.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι και πολύ σύντομα έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου ξεκίνησε τις σπουδές του, η απαρχή για μια λαμπρή καριέρα. Το πρώτο του πτυχίο είναι στην Αεροναυπηγική από το διάσιμο Ιμπίριαλ του Λονδίνου (BSc in Aeronautics from Imperial College (1975)). Στη συνέχεια μετέβη στις ΗΠΑ όπου απέκτησε Διδακτορικό στα Εφηρμοσμένα Μαθηματικά και στην Θεωρητική Φυσική από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (PhD in Applied Mathematics from the California Institute of Technology (1979)). Το τρίτο του πτυχίο το απέκτησε επίσης στις ΗΠΑ και ο τομέας είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους. Απέκτησε πτυχίο Ιατρικής από την Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι (MD from the University of Miami, School of Medicine (1986)). Σήμερα είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Cambridge.
Παρατηρώντας τους τίτλους των πτυχίων του μεγάλου αυτού επιστήμονα ίσως και να εκπλαγεί από την μεγάλη ποικιλία. Αεροναυπηγική, Εφηρμοσμένα Μαθηματικά, Θεωρητική Φυσική, και Ιατρική αποτελούν ξεχωριστούς τομείς που δύσκολα μπορεί κάποιος να τους παρακολουθήσει όλους κατά την διάρκεια της ζωής του. Ο καθηγητής Φωκάς κατάφερε να διαπρέψει σε όλους τους ξεχωριστούς αυτούς τομείς κάτι που ίσως να φαντάζει αδύνατον. Είναι ίσως ένας από τους ελάχιστους επιστήμονες που έχουν πετύχει κάτι τέτοιο.
Ένα από τα σημαντικά επιτεύγματα του είναι η απόκτηση βραβείου στα Μαθηματικά από την Μαθηματική Κοινότητα του Λονδίνου. Πιο συγκεκριμένα κέρδισε το NAYLOR PRIZE of the London Mathematical Society το 2000.

Ο Λασκαράτος υπήρξε ο μεγάλος σατιρικός ποιητής, ο λογοτέχνης και ο κοινωνικός αγωνιστής της Κεφαλονιάς. Υπήρξε ένα φωτεινό πνεύμα, το οποίο πολέμησε μια διεφθαρμένη αριστοκρατική κοινωνία, αυτή της Επτανήσου το 1830-1860, η οποία τον πλήγωσε πολεμώντας την, αλλά δεν υποχώρησε ούτε νικήθηκε ποτέ.
Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1811 και η οικογένειά του ήταν αριστοκρατική, της γενιάς των Τυπάλδων. Μεγάλωσε με δύο ιδιωτικούς δασκάλους, τον ιεροδιάκονο Ευγένιο Διογένη και τον Σπ. Τρέκα, οι οποίοι φρόντιζαν από πολύ νωρίς για την μόρφωσή του.Δώδεκα ετών ο Λασκαράτος πήγε να μείνει στο σπίτι του θείου του, τον κόντε Δελλαδέτσιμα, όπου και γνώρισε τον λόρδο Μπάύρον. Έπειτα θα γίνει μαθητής στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας με καθηγητή τον Ανδρέα Κάλβο. Στην Κέρκυρα θα συναντήσει και τον μεγάλο μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, από τον οποίο θα αποσπάσει σημαντικές συμβουλές.
Σπούδασε νομικά στην Ιόνιο Ακαδημία, στο Παρίσι και στην Πίζα.
Το 1844 πεθαίνει ο πατέρας του και αναλαμβάνει την διαχείριση της περιουσίας. Χτίζει ένα σπίτι στα Ριτσάτα της Παλλικής και προσπαθεί να κάνει σχέσεις με τους ντόπιους και να τους προτείνει νέες καλλιέργειες, όμως τον απορρίπτουν εντελώς. Μετά από αυτό επιστρέφει στο Αργοστόλι και αφοσιώνεται στο γράψιμο.
Το 1845 εκδίδει το ποιητικό του έργο με τίτλο «Το Ληξούρι εις τους 1836».
Αργότερα πηγαίνοντας στην Αθήνα, θα γνωρίσει την γυναίκα της ζωής του, την Πηνελόπη, κόρη του Δημήτρη Κοργιαλένεια, και ο δεσμός τους θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή.
Το 1862 εκδίδει «Οι καταδρομές μου εξαιτίας του Λύχνου» και τα «Μυστήρια της Κεφαλονιάς» με τα οποία θέλει να παρουσιαστεί ως ο κοινωνικό αγωνιστής της πατρίδας του, να καυτηριάσει αυτούς που εκπροσωπούσαν τον Κλήρο και την πολιτική και εκμεταλλευόταν την αμάθεια του λαού. Το βιβλίο αυτό ήταν η αιτία του αφορισμού του από τον επίσκοπο, ο οποίος του ζητά να απαρνηθεί τις ιδέες του, όμως ο Λασκαράτος διακινδυνεύοντας τη ζωή του δεν τα βάζει κάτω.
Επίσης εκδίδει «Ιδού ο άνθρωπος ή ανθρώπινοι χαρακτήρες» το 1886, «Οι στοχασμοί ή συλλογή σοφών γνωμών εις ελληνικήν και ιταλικήν γλώσσαν», «Αυτοβιογραφία», «Ήθη, έθιμα και δοξασίαι της Κεφαλονιάς» κ.ά.
Το 1901 ο Ανδρέας Λασκαράτος θα πεθάνει σε βαθιά γεράματα, 90 χρονών.
Το ηθικό έργο του Λασκαράτου ταυτίστηκε απόλυτα με την γεμάτη ηθική ζωή του και έμεινε για πάντα στην μνήμη μας και στην Λογοτεχνία ως ένας από τους πιο ακέραιους πνευματικούς ανθρώπους.

Ο Ανδρέας Τζάκης M.D., είναι ένας διάσημος χειρουργός μεταμόσχευσης που από καιρό συνεργάζεται με το Ινστιτούτο Έρευνας για το Διαβήτη (DRI) και πρόσφατα έγινε διευθυντής Μικροχειρουργικής του Ινστιτούτου στο Κέντρο Μεταμόσχευσης Κυττάρων.

Πρώην διευθυντής της Παιδιατρικής Σχολής, Προγραμμάτων μεταμόσχευσης συκωτιού και εντέρων του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, ο Δρ Tζάκης προσχώρησε στην Πανεπιστημιακή Σχολή του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι το 1994 ως συν- Διευθυντής, με τον Joshua Miller, M.D., του Τμήματος της Μεταμόσχευσης και ως Διευθυντής του Τμήματος χειρουργικών επεμβάσεων, του πρόσφατα δημιουργημένου Τμήματος σχετικού με μεταμοσχεύσεις ήπατος και εντέρων.
Με την ομάδα μεταμόσχευσης του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, ο Δρ. Tζάκης πραγματοποίησε πολυάριθμες πρωτοποριακές χειρουργικές επεμβάσεις, μεταξύ των οποίων η πρώτη παγκοσμίως επιτυχής μεταμόσχευση τμήματος ιστού από ένα πάγκρεας σε συνεργασία με τον Camillo Ricordi, M.D., τον Daniel Mintz, M.D., και τον Rodolfo Alejandro, M.D. του Ινστιτούτου Έρευνας του Διαβήτη. Ο Δρ. Τζάκης θεωρείται ο κορυφαίος χειρούργος μεταμόσχευσης στον κόσμο, λέει ο Δρ. Ricordi.
Επιλέχτηκε για να πραγματοποιεί όλες τις πιό πολύπλοκες περιπτώσεις στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και ένας μοναδικός μελετητής στο DRI και στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι.
Εκτός του ότι είναι ένας ολοκληρωμένος χειρουργός μεταμόσχευσης ήπατος, ο Δρ. Τζάκης είναι βασικός συντελεστής στην ανάπτυξη της μεταμόσχευσης εντέρων και της πολυοργανικής μεταμόσχευσης, ως βιώσιμες διαδικασίες τόσο στα παιδιά, όσο και στους ενήλικες. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποίησε ιστορικές μεταμοσχεύσεις ήπατος από πιθήκους σε ανθρώπους στο Ιατρικό Κέντρο του Πίτσμπουργκ.
Στο Μαϊάμι, ο Δρ Tζάκης προγραμματίζει να συνεχίσει την έρευνά του σε μεταμοσχεύσεις διασταυρουμένων ειδών. Συνεργάζεται επίσης με το DRI σε κλινικές μελέτες για την πρόκληση ανοχής σε οργανικές κυτταρικές μεταμοσχεύσεις χωρίς την ανάγκη μακροπρόθεσμης θεραπείας ανοσιοκαταστολής.
Σε συνεργασία με τον Δρ Ricordi, μεταμοσχεύει τα κύτταρα μυελού των οστών του χορηγού μαζί με τα μεταμοσχευμένα όργανα, τους ιστούς ή τα κύτταρα για να δημιουργήσει μια κατάσταση Achimerism, ή το μίγμα του δότη και των κυττάρων του λήπτη, στο σώμα του ασθενούς της μεταμόσχευσης.
Η μεταφορά των κυττάρων του δότη και του παραλήπτη μεταξύ του μοσχευμένου οργάνου και του λήπτη, θεωρείται ως βασικός μηχανισμός για την αποδοχή ξένου ιστού. Οδηγεί επίσης μια ερευνητική προσπάθεια να εισαγάγει νέα γονίδια εκείνα τα κύτταρα του μυελού των οστών που θα μπορούσαν να καταστείλλουν την αντίδραση ανοσίας στα κύτταρα του δότη.

Ο Δρ. Ανδρέας Τζάκης, είναι Έλληνας, συγκεκριμένα Κεφαλλονίτης, και πήρε το πρώτο πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ολοκλήρωσε τη Χειρουργική στο Ιατρικό Κέντρο Σινά στη Νέα Υόρκη. Μετά την ολοκλήρωση της Χειρουργικής κάτω από τον Harry Sozoff, M.D. και τον Felix Rapaport, M.D., Καθηγητή της Χειρουργικής και προϊστάμενου μεταμοσχεύσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Stony Brook, έπειτα ο Δρ. Tζάκης ολοκλήρωσε επιτυχώς μετά από μια διετή υποτροφία, την μεταμόσχευση κάτω από τον Thomas E. Starzl, M.D., Ph. D., στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ. Συντάκτης ή συν-συντάκτης περισσότερων από 300 μελετών, ο Δρ. Τζάκης είναι μέλος διάφορων επαγγελματικών οργανώσεων και έχει πιέσει συχνά το Κογκρέσσο και το Εθνικό Δίκτυο Χορηγών Οργάνων για να δώσει περισσότερη έμφαση στην ανάγκη των ασθενών και λιγότερο στα γεωγραφικά όρια κατά την απόφαση διάθεσης των οργάνων

Η Αλέκα Παπαρήγα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Νοεμβρίου 1945. Γονείς της ήταν ο Νίκος και η Κική Δρόσου, οι οποίοι ήταν αντιστασιακοί μαχητές και μέλη του KKE, με καταγωγή από την Κεφαλονιά. Σπούδασε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν εργάστηκε ως υπάλληλος σε επιχειρήσεις και ως εκπαιδευτικός.
Το 1961 συμμετείχε στο Κίνημα Ειρήνης.Ήταν μέλος του γραφείου οργάνωσης της νεολαίας της Ε.Δ.Α. και της τριμερούς γραμματείας του γραφείου σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1968, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, οργανώθηκε στο Κ.Κ.Ε. και δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων. Συνελήφθη από τη χούντα των συνταγματαρχών και κρατήθηκε επί 4 μήνες.
Το 1974 έγινε μέλος του γραφείου της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθηνών και ασχολήθηκε με το γυναικείο κίνημα. Υπήρξε μεταξύ των ιδρυτικών μελών της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας και συμμετείχε στη διοργάνωση εκδηλώσεων για το Διεθνές Έτος της Γυναίκας. Το 1978 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και το 1986 μέλος του Πολιτικού Γραφείου.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1991 εξελέγη Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, θέση στην οποία επανεξελέγη και από το επόμενο συνέδριο του κόμματος στις 26 Μαΐου 1996. Στο συνέδριο του 2009, που ολοκληρώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου της χρονιάς εκείνης, εξελέγη για άλλη μια φορά γραμματέας του κόμματος. Ήταν η πρώτη γυναίκα γενική γραμματέας του Κ.Κ.Ε. και η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα.έγεται βουλευτής Β΄ Αθηνών με το Κ.Κ.Ε. από τις εκλογές του 1993 μέχρι σήμερα.
Όταν ανάλαβε την ηγεσία, η περίοδος αυτή, υπήρξε από τις δυσκολότερες για το ΚΚΕ: Το 1989, επίσης, συγκροτήθηκε ο ενιαίοςΣυνασπισμός, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Την ίδια χρονιά, διασπάται η ΚΝΕ, μέλη αποχωρούν και διαγράφονται, -εκτός από στελέχη της ΚΝΕ- και 15 μέλη της Κ.Ε.. Το 1991 ακολουθεί δεύτερη διάσπαση. Ομάδα στελεχών, -ονόματι «ανανεωτικοί»- επιζητεί ριζική ανανέωση. O ρόλος της Παπαρήγα είναι καθοριστικός. Πιστή στο ΚΚΕ, και σε όσα αυτό πρέσβευε, αλλά και στη «σκληρή γραμμή» του καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα 48% των συνέδρων, επικρατώντας με μικρή διαφορά από τους «ανανεωτικούς». Ενώ και τα πράγματα στο εξωτερικό, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, γίνονται ακόμα χειρότερα. Εντέλει, στις 24 Ιουνίου του 1991 το ΚΚΕ απευθύνεται στον κόσμο του και στη συγκέντρωση, στο Πεδίο του Άρεως, Παπαρήγα καθιστά σαφές τo εξής:
«Δε διαπραγματευόμαστε την αυτοτελή ύπαρξη του ΚΚΕ»
Τέλος, είναι μια εκ των υπευθύνων για τη δημιουργία του ΠΑΜΕ, το οποίο ιδρύθηκε το 1999.
Η ΚΕ που προέκυψε από το 19ο Συνέδριο εξέλεξε στη θέση του Γ.Γ. το Δημήτρη Κουτσούμπα. Η Αλέκα Παπαρήγα παρέμεινε Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ.
Στις 8 Ιανουαρίου 2015 ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά της ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 θεση στην οποία εξελέγη.
Παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο Θανάση Παπαρήγα, γιο του Μήτσου Παπαρήγα, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη Βασιλεία και ένα άλλο παιδί το οποίο απεβίωσε τριών ετών. Ο σύζυγός της απεβίωσε στις 11 Οκτωβρίου 2002, έπειτα από το βαρύτατο τραυματισμό του σε τροχαίο δυστύχημα.